Tinnitus is een gehoorstoornis die zich manifesteert als een (in sommige gevallen bijzonder hinderlijke) akoestische gewaarwording die wordt ervaren in de vorm van fluiten, zoemen, ratelen, sissen en andere geluiden, zonder dat er een externe bron is die deze voortbrengt. Deze sensaties kunnen door slechts één oor of door beide oren worden waargenomen, of ze kunnen zich in het midden van het hoofd bevinden.

In de geneeskunde wordt tinnitus onderverdeeld in twee categorieën (gecompenseerde tinnitus en gedecompenseerde tinnitus) en vier verschillende graden van ernst. Wat betreft de eerste categorie:

• Gecompenseerde tinnitus: mensen die aan deze vorm van tinnitus lijden, ervaren oorsuizen, maar kunnen hier zonder al te veel problemen mee omgaan. Hierdoor worden er geen lichamelijke of psychische problemen geconstateerd en wordt de kwaliteit van leven slechts minimaal aangetast.
• Gedecompenseerde tinnitus: bij mensen met gedecompenseerde tinnitus heeft het suizen een aanzienlijke invloed op de lichamelijke en/of geestelijke gezondheid en kan het een hoge mate van lijden veroorzaken.

Betreffende de ernst, verdelen experts tinnitus gewoonlijk in vier mate van ernst in die de mate van lijden bij tinnituspatiënten identificeren:

• Ernst I: de persoon lijdt niet;
• Ernst II: het oorsuizen komt met name voor in omgevingen met volledige stilte en vooral in combinatie met veel spanning of stress.
• Ernst III: mensen die aan deze vorm van tinnitus lijden, ondervinden er last van in hun privéleven en op hun werk. Er zijn ook bijbehorende symptomen zoals slaap-, concentratie- en evenwichtsstoornissen.
• Ernst IV: mensen die aan tinnitus ernst IV lijden, ervaren deze aandoening als beperkend in hun dagelijks leven. Verwante gezondheidsproblemen, zoals migraine en depressie, kunnen ook voorkomen.

Daarnaast is het van belang om te weten dat, afhankelijk van de duur van het fluiten en zoemen, onderscheid kan worden gemaakt tussen drie vormen van tinnitus:

• Acute tinnitus: mensen met acute tinnitus hebben last van vervelende oorsuizen die plotseling optreden en tot drie maanden kunnen aanhouden.
• Subacute tinnitus: er is sprake van subacute tinnitus wanneer het suizen drie tot twaalf maanden aanhoudt. 
• Chronische tinnitus: in dit geval duurt de tinnitus langer dan een jaar en wordt deze permanent waargenomen. 

Apparaten met geluidsmaskering kunnen een continue witte ruis met een laag volume of andere vormen van geluid uitzenden die het tinnitusgezoem overstemmen, waardoor de persoon die eraan lijdt het gezoem kan ‘vergeten’, waardoor het draaglijker wordt.

Het belangrijkste symptoom van tinnitus is het horen van een piep in één of beide oren. De perceptie van dit geluid kan toenemen of afnemen afhankelijk van het omgevingsgeluid, wat resulteert in een “maskerend effect”. Dit houdt in dat de persoon last kan hebben van milde tinnitus op de meest luidruchtige plaatsen (bijv. winkelcentra, bijzonder drukke straten) of meer intense tinnitus op rustigere plaatsen (bijv. 's nachts, wanneer hij/zij in slaap valt).

Er moet worden opgemerkt dat tinnitus vaker voorkomt naarmate men ouder wordt: ongeveer één op de drie gevallen van tinnitus wordt vastgesteld bij patiënten tussen de 60 en 69 jaar. Dit is niet verrassend, aangezien de primaire katalysator voor tinnitus gehoorverlies is, dat op zijn beurt toeneemt na het 60ste levensjaar.

Tinnitus kan gepaard gaan met een aantal bijbehorende symptomen, waaronder:

• Gevoel van druk in het hoofd of oor
• Slaapstoornissen, concentratieproblemen, nervositeit, prikkelbaarheid
• Duizeligheid, verstoringen van het evenwicht
• Hoofdpijn, migraine
• Oorpijn
• Vormen van angst en stemmingswisselingen
• Spierspanningen in het gebied van de cervicale wervelkolom of kaak
• Dysacusis, d.w.z. een vervormde en veranderde perceptie van geluiden
• Hyperacusis, d.w.z. een overgevoeligheid voor harde geluiden

Vanuit klinisch oogpunt wordt tinnitus vaak ingedeeld in twee verschillende typen: subjectieve tinnitus en objectieve tinnitus. 

Subjectieve tinnitus komt het vaakst voor en wordt gekenmerkt door de perceptie van hinderlijk geluid door het individu alleen. Het gaat meestal gepaard met gehoorverlies (zowel sensorineuraal gehoorverlies als geleidingsverlies) en is het gevolg van een stoornis of een beschadiging van het gehoorsysteem.

Somatische tinnitus (ook wel somatosensorische tinnitus genoemd) is een subtype van subjectieve tinnitus waarbij de frequentie of intensiteit van het geluid verandert afhankelijk van de lichaamsbewegingen die worden gemaakt, zoals het op elkaar klemmen van de kaken (bruxisme), rollen met de ogen of druk uitoefenen op het hoofd en de nek.

40% van de mensen met de diagnose tinnitus kan de mogelijke oorzaken of de oorsprong van deze symptomen niet identificeren. In dit verband is het goed om te bedenken dat deze aandoening (in 75% van de gevallen) eerder in verband kan worden gebracht met emotionele stress als trigger dan met problemen met het binnenoor. Bovendien kan tinnitus een symptoom zijn van een verscheidenheid aan ziekten, waaronder gehoorverlies, otosclerose of akoestische neuroom. De oorzaken van tinnitus kunnen in vier groepen worden onderverdeeld: otologisch (oorgerelateerd), neurologisch, infectieus en geneesmiddelgerelateerd. Hieronder volgen alle kenmerken. 

Onder de triggers van tinnitus bevinden zich enkele ooraandoeningen, die otologische oorzaken worden genoemd, waaronder:

• Sensorineuraal gehoorverlies
• Akoestisch trauma veroorzaakt door blootstelling aan geluid (schade aan het binnenoor en/of de gehoorgangen)
• Ouderdomsslechthorendheid (gehoorverlies dat verband houdt met leeftijd)
• Otosclerose (abnormale botgroei van het gehoorbeentje in het middenoor dat stijgbeugel word genoemd)
• Ophoping van oorsmeer
• Disfunctie van de buis van Eustachius (de buis die de achterkant van de neus met het middenoor verbindt)
• Plotselinge doofheid (ook wel plotseling gehoorverlies genoemd) 
• Ziekte van Ménière

Barotrauma auricularis (weefselbeschadiging door drukverschillen), veel voorkomend bij duikers en mensen die vaak vliegen.

Tinnitus kan ook worden veroorzaakt door neurologische oorzaken, waaronder:

• Hoofdletsel
• Whiplash of andere problemen met de halswervelkolom (nek)
• Multiple sclerose;
• Neuroom van de gehoorzenuw (ook vestibulair schwannoom genoemd)
• Vasculaire tumoren van het middenoor (bijv. jugularis glomus)

Naast ziekten die verband houden met het oor en neurologische oorzaken, kan tinnitus worden veroorzaakt door factoren van infectieuze aard, waaronder:

• Oorontstekingen, zoals middenoorontsteking
• Ziekte van Lyme
• Meningitis
• Syfilis

Ototoxische geneesmiddelen kunnen tinnitus als bijwerking hebben. Hierbij moet worden opgemerkt dat er meer dan 200 geneesmiddelen (zowel op recept als vrij verkrijgbaar) zijn die worden gebruikt voor de behandeling van pijn, ernstige infecties, kanker, hartaandoeningen en nieraandoeningen die in verband zijn gebracht met gehoorverlies en tinnitus (tijdelijk of permanent).

Geneesmiddelen die het meest in verband worden gebracht met ototoxische effecten zijn onder meer:

• Salicylaten (bijv. aspirine);
• Niet-steroïde ontstekingsremmers;
• Aminoglycoside-antibiotica (bijv. neomycine en streptomycine);
• Lisdiuretica
• Chemotherapie geneesmiddelen (met name de geneesmiddelen die platina bevatten);
• Tricyclische antidepressiva (bijv. amitriptyline en imipramine).
• Sommige geneesmiddelen die worden gebruikt om COVID-19 te behandelen, waaronder hydroxychloroquine. 

Langdurige blootstelling aan geluid kan kleine tijdelijke veranderingen in de buitenste haarcellen van het oor veroorzaken, waardoor tinnitusverschijnselen worden veroorzaakt en de verwerking van geluid door het centrale gehoorsysteem wordt versterkt.

Incidentele blootstelling aan harde geluiden (bijv. een muziekconcert) kan tijdelijk oorsuizen veroorzaken, dat gewoonlijk binnen 16-48 uur verdwijnt, na een periode die akoestische rust wordt genoemd. Tinnitus lijkt zelfs het meest voorkomende symptoom van door lawaai geïnduceerde slechthorendheid (NIHL) onder muzikanten te zijn: een Duitse studie wees uit dat professionele muzikanten 57% meer kans hebben om tinnitus te ontwikkelen dan enig ander beroep. Een goed voorbeeld hiervan zijn een aantal sterren uit de pop- en rockmuziek die aan tinnitus lijden of hebben geleden: Eric Clapton, Anthony Kiedis, Chris Martin, MobyOzzy Osbourne, Trent Reznor, Barbra Streisand, Pete Townshend (die later volledig doof werd aan één oor) en Neil Young.

Barbra Streisand vertelde de Hearing Health Foundation: “Toen ik voor de gehoortest ging, had ik een supersonisch gehoor. Ik heb een bovennormaal gehoorvermogen. Het is vervelend, want ik zou graag stilte horen. Dit is één van de redenen waarom ik me als kind altijd anders voelde. Ik zat in de eerste klas toen ik deze vreemde geluiden begon te horen, en ik deed sjaals om mijn hoofd om te proberen ze te blokkeren". 

De diagnose tinnitus wordt gesteld na een ooronderzoek, een basis neurologisch onderzoek en een symptoomcontrole, in combinatie met het verzamelen van de medische geschiedenis van de persoon. Er kunnen vragen worden gesteld over de gevolgen van de tinnitus ("is de tinnitus zo vervelend dat dit u ongerust maakt?") en over de geneesmiddelen die u heeft gebruikt. Laten we hieronder eens kijken hoe de diagnose tinnitus wordt gesteld:

• Ooronderzoek: de gehoorgang wordt geïnspecteerd op afscheiding, vreemde objecten of oorsmeer en het trommelvlies wordt gecontroleerd op tekenen van acute/chronische infectie, roodheid of ontsteking. Uw arts kan een stethoscoop gebruiken om te luisteren naar vasculair geluid in de buurt van de halsslagaders, de halsaders en in de buurt van het oor.
• Neurologisch onderzoek: bij dit onderzoek wordt de werking van de hersenzenuwen gecontroleerd, evenals de kracht, gevoeligheid en reflexen van de periferie. Begeleidende neurologische symptomen zoals duizeligheid of vertigo kunnen wijzen op de aanwezigheid van een onderliggende ziekte.
• Anamnese: tijdens deze fase wordt de persoon gevraagd hoe lang hij/zij al last heeft van tinnitus, of het één of beide oren betreft, en of het constant is. Er zullen vragen worden gesteld over risicofactoren voor tinnitus, zoals blootstelling aan harde geluiden, plotselinge veranderingen in bloeddruk (als gevolg van duiken of vliegreizen), eerdere infecties of trauma aan het centrale zenuwstelsel of de oren, bestraling van het hoofd en recent aanzienlijk gewichtsverlies (risico op disfunctie van de buis van Eustachius).
• Andere onderzoeken: mensen met tinnitus moeten een volledige gehoorevaluatie ondergaan om de aanwezigheid, de mate en het type gehoorverlies vast te stellen. Als de tinnitus slechts één oor aantast, kan er een MRI-scan worden gedaan om de aanwezigheid van een akoestisch neuroom, een goedaardige tumor van de achtste hersenzenuw (nervus vestibulocochlearis), uit te sluiten. 

Hoewel er momenteel geen definitieve genezing is voor tinnitus, is het goed om te weten dat er verschillende effectieve behandelingen zijn die kunnen helpen, vooral wanneer deze aandoening ernstig en/of chronisch is.

De belangrijkste behandelingen - die gericht zijn op het verminderen van de intensiteit van de waargenomen geluiden en op de alomtegenwoordigheid en de ernst van tinnitus - zijn:

• Geluidstherapie: deze therapeutische methode is gebaseerd op het luisteren naar externe geluiden die iemands perceptie of reactie op tinnitus veranderen. Afhankelijk van het type apparaat dat wordt gebruikt, wordt een combinatie van maskerings-, afleidings-, gewoonte- en neuromodulatiestrategieën gebruikt om de symptomen te verlichten. De huidige benaderingen maken gebruik van geluidsmaskerende apparaten, hoortoestellen, gefilterde muziek/geluidsveranderende apparaten, combinatieapparaten en slaapbevorderende apps.
• Gedragstherapieën: deze zijn gebaseerd op de emotionele reactie van de proefpersoon op tinnitus en lijken effectief te zijn voor sommige mensen met invaliderende tinnitus. De voordelen van deze behandeling zijn onder meer een significante vermindering van tinnitusgerelateerde angst en een daaruit voortvloeiende verbetering van de kwaliteit van leven. Gedragstherapieën zijn:
• Cognitieve gedragstherapie
• Stressverminderingstechnieken gebaseerd op zelfbewustzijn
• Acceptatie- en commitmenttherapie
• TAT-therapie (Tinnitus Activities Treatment)
• Progressieve behandeling van tinnitus
• Tinnitus Retraining Therapie (TRT)

De Tinnitus Retraining Therapie is de behandelmethode die William Shatner in staat stelde om een actieve levensstijl te hervatten. Het belangrijkste doel van TRT is om de reacties van de patiënt op de door tinnitus veroorzaakte geluiden te veranderen. Dit wordt bereikt door middel van lestechnieken en psychologische hulp, beide gericht op het herclassificeren van tinnitussignalen in neutrale stimuli en door middel van geluidstherapie die het ongemak van tinnitus vermindert door deze te maskeren met achtergrondgeluiden. U draagt een apparaat, zoals een hoortoestel, dat 8-10 uur per dag geluid genereert, gedurende maximaal twee jaar, en zo helpt de hersenen te herprogrammeren. Hoewel deze methode de slopende effecten van tinnitus kan verlichten, werkt het niet voor iedereen en vereist het toewijding en veel inspanning om effectief te zijn.

• Experimentele therapieën: naast de hierboven vermelde behandelingen zijn er een aantal innovatieve therapieën die in klinische proeven veelbelovend zijn gebleken. Sommige van deze methoden worden al gebruikt om een aantal andere aandoeningen te behandelen. Zo is diepe hersenstimulatie (DBS) een goedgekeurde behandeling voor motorische stoornissen zoals de ziekte van Parkinson, evenals voor therapieresistente epilepsie en obsessieve-compulsieve stoornis. Stimulatie van de nervus vagus is goedgekeurd voor sommige gevallen van therapieresistente depressie en epilepsie. Andere benaderingen die zich in de experimentele fase bevinden zijn:
• Repetitieve transcraniële magnetische stimulatie
• Transcraniële directe stroom stimulatie
• Oppervlakkige hersenimplantaten

Uit dierstudies is gebleken dat specifieke zenuwcellen in de hersenen (bekend als fusiforme cellen) in staat zijn denkbeeldige geluiden door te sturen naar de rest van de hersenen. Daarnaast werd een stimulatieapparaat met behulp van elektroden en oordopjes voor thuisgebruik getest op 20 menselijke patiënten, die het gedurende vier weken 30 minuten per dag gebruikten. De studie toonde aan dat de activiteit van de fusiforme cellen kan worden "getraind" door een combinatie van geluid en milde elektrische stimulatie van de huid.

Hoewel het tinnitusvolume na een week weer op het oorspronkelijke niveau was, hield de verbetering van de kwaliteit van leven enkele weken aan: het lijkt erop dat mensen met somatische tinnitus en het bijbehorende vermogen om de symptomen tijdelijk te veranderen door hun kaken aan te spannen, de tong uit te steken of de nek te draaien of te buigen het meest hebben geprofiteerd van deze combinatie van geluid en elektrische prikkels.

Wanneer u last heeft van tinnitus, is het belangrijk om contact op te nemen met een ervaren specialist die - na een grondige anamnese - kan controleren op eventuele gerelateerde pathologieën en de mogelijke overlap met gehoorverlies. Mogelijke therapeutische oplossingen zijn specifieke hoortoestellen met tinnitusmaskering: deze hoortoestellen produceren geluidstherapieën die de tinnitus zelf kunnen maskeren, met name in stille omgevingen.

Apparaten met geluidsmaskering kunnen een continue witte ruis met een laag volume of andere vormen van geluid uitzenden die het tinnitusgezoem overstemmen, waardoor de persoon die eraan lijdt het gezoem kan ‘vergeten’, waardoor het draaglijker wordt.